Xa percibo os hábitos que visten a cidade. Esa muller nova, case anciá, repítese constantemente ante a tenda pequenísima, que poucos visitan. Mira extraviada, saúda, ás veces esmola e ás veces non. Se non pide non lle dou. A tendeira protéxea e por iso permanece alí.
Un rapaz bébedo, arrandeando sempre sen distanciarse do seu bar, moribundo de alcohol, sen sosego, móvese a todas as horas algo máis abaixo. Coñezo ese estado e afógame a gorxa, pero o impulso reprégase razoabelmente e prescindo do inútil contacto.
Deambulan corpos sen saúde, fallan os osos, o equilibrio, as bocas lastimosas. Non teño impulso e ninguén me interpela tampouco. Sería como meter os pés no océano. Con ese pensamento reparo as fracturas na elegante arquitectura da miña atalaia. Sen tese satisfactoria, pero con comodidade para camiñar.
Sempre cruzo a Praza da República no albor, cando gardan en sacas enormes os xergóns e os cobertores tremendos. Polas noites dispóñense como un tren, sucesivamente. Lin nunha crónica -eu instrúome con lecturas- que se aliñan para disuadir os rapaces que queren pegarlles cando saen de festa.
Hai algunha muller.
É moi cedo. Só dorme un home novo, con chándal gris. O seu rostro métese para dentro do sono, suspéndese serenamente, propicio para o beixo do fillo ou da amante, para mans a cubrilo con sabas brancas.
Encárnase a praza.
A mirada da estatua desde o centro do xardín parece humana.
