O poeta advirte: non se debe volver a onde se foi feliz, as desfeitas do tempo terán erguido muros contra dos que estoupa, estupefacta, a ilusión.
Fun á vila, visita de médico, coma sempre dende hai anos. Alí xa tanto é pasado para min.
Os do clan que se foron, noutrora protección e cariño, hoxe na paz do cemiterio que fita de fronte para os cumes tesos.
Os amigos de vello e aquela alegría e esperanza compartidas que deveñen nun presente melancólico.
En tempos, entre eles comprendido, arroupado; por eles, as veces, obrigado; con eles, en etapas importantes de conformación e definición, descubrindo a vida.
Agora uns que xa non están; os máis –eu tamén- aos que tampouco xa ninguén espera. Afectuosos encontros fortuítos con outros nos que, por detrás do pudor e a contención culturalmente esixida, adiviño unha dura supervivencia; e a algúns vencidos, tristes.
A miúdo encontros con degusto amargo (nesa liturxia, hai certa impostura e impotencia en min, alguén a quen non lle vai de todo mal).
A terra, vella, dura, abonada por tantos que se enterran, sen homes que a sementen, sen colleita de nenos que a revivan, que a reinventen. Impoñente e fermosa no seu baleiro.
A última vez que o vin foi na despedida do amigo Yiyo. Hoxe foise el, e xa non volverei velo pola vila da Fonsagrada. Demasiadas ausencias.
Tal vez este poema fue una premonición, como dice , demasiadas ausencias.