Primeiro: A folga dos/as transportistas e as mobilizacións dos propietarios e propietarias de explotacións gandeiras pon de manifesto que tanto o transporte como a produción de alimentos son servizos esenciais para a cidadanía. E provoca un debate inevitábel: Habería que nacionalizar ou, polo menos, intervir o transporte, a agricultura, a gandería e outros servizos que se demostren esenciais para a vida da xente?
Segundo: Nun artigo anterior xa falei de que o conflito de Ucraína e a súa repercusión sobre as importacións que se estaban a facer deste país amezan con facer economicamente inviábeis as explotacións gandeiras, incluídas as leiteiras. E fai aparecer á soberanía alimentaria como unha alternativa indispensábel. Nesta mesma liña o actual conflito no transporte e os seus efectos sobre as dispoñibilidades de produtos de todo tipo para o consumo da poboación, entre eles os alimenticios, evidencia que o comercio de proximidade é o modelo a seguir, aínda que algún produto haxa que traelo de lonxe. A situación actual de Galiza a este respecto é un bo punto de partida se exceptuamos o caso dos cereais gran. Aproximadamente un 70% da xente que vive neste país podería autoabastecerse de hortalizas dentro da súa propia comarca e máis dun 60% podería facelo de patacas. E as grandes aglomeracións urbanas poderían autoabastecerse tamén de hortalizas, patacas ou froitas dentro dun area xeográfica que encaixa no concepto de comercialización de proximidade.
Terceiro: É o momento para levar a cabo un debate ideolóxico en profundidade tanto para o primeiro apuntamento coma para o segundo. Nos últimos tempos puiden comprobar como a xente con ideas de extrema dereita da o debate en calquera sitio e con calquera persoa. Por certo que moitas veces faino denunciando os problemas da xente para conectar con ela e a partir de aí intentar conducila cara as súas posicións. O peor é que moitas veces hai persoas de esquerda que, estando presentes, déixanlle o campo libre e non lle contrapoñen outras ideas.
Cuarto: Relacionado co anterior, non comprendo a postura de persoas e organizacións que din defender o público, o comercio de proximidade, a agricultura ou gandería en pequena escala e que, non obstante séguenlle o xogo a transportistas que están en folga ou ao sector das granxas de gando que, tanto nun caso coma noutro, defenden un modelo diferente.
Quinto: No tema do coronavirus metéronnos tanto medo que conseguiron que aceptaramos con submisión as medidas que impuxo o poder económico, político e “científico”. E agora co conflito de Ucraína non estarán facendo o mesmo? Non nos estarán preparando para que aceptemos con submisión, incluso que aplaudamos, se deciden entrar na guerra ? E non sería de descartar que haxa xente e organizacións que presionen ao goberno co fin de que nos leve a unha guerra para defender os intereses económicos das grandes empresas.
Sexto: Teño a sensación de que algunhas persoas, a pesar de que cara fóra semellen estar angustiadas por estas situacións como o coronavirus ou conflito de Ucraína, no fondo están a gusto con isto porque é como estar á mercé de algo que non poden controlar, que non depende delas e, dalgunha maneira, libéraas de ter que comprometerse para modificar estas situacións. E en xeral libéraas de ter que implicarse para cambiar a situación social, económica, política ou sanitaria que está condicionando e afectando á súa vida particular, a maior parte das veces negativamente. En certa maneira é como poñer o destino nas mans de Deus e polo tanto non ter que actuar porque xa todo depende del.
