
Cando entrei na sala de manualidades tremíanlle as mans. Nunca lle pasara. Restableceuse ao cabo dun instante, aínda que continuou asustada. Refregueina para que collese calor e serenouse de todo. Ao outro día, cando volvín pola tarde, deitárase no cuarto cunha manta por riba. Comentamos que a xanela era moi fermosa, co xardín meténdose para dentro.
“Hei traer un caderno, debuxamos un plano, poñemos cada árbore no seu lugar e copiamos os nomes, coas descricións de Internet”
“Agora cáenlles as follas, porque chegou o outono”
Con sosego, no devir, alleos a calquera premonición, iniciamos unha conversa que nunca tivéramos.
“Algún día non estarán as árbores”
“Nada estará, tampouco han estar os días. Cobizar a eternidade é insoportábel, non che parece?”
“Nunca o pensara desa maneira. Lémbrome do can noso que naceu coxo e eu empurrábao de cachorro, coa miña forza, para que subise as escaleiras. Nunca quixen ter máis, cando morreu foi moita mágoa”
“Era forte e lindo”
“Sempre vivimos ben, verdade?”
“Claro que si”
“Os veráns na Coruña, cando aínda non andabas”
“Nunca falamos da morte, é a primeira vez”
“E que imos falar, fillo?”
“Es ben chairega”
“Dóeme o óso ese das costas”
Até que entraron para mudala. Entón, despois de saír, decidín irme. Non me despedira. Ás doce chamaron para comunicar que lle volveran tremer as mans outros dez segundos.