Aos catorce anos comecei a mercar a revista Mundo Joven. Lémbrome do seu tacto, da súa estampa. Como pasaron cinco decenios desde aquel tempo soliciteina na biblioteca, sen máis noción precisa que a do seu nome, rotulado con letras vermellas, psicodélicas e grosas. Os exemplares están pálidos agora, pero mirando as fotos das persoas e lendo os titulares, notei de contado o que de min naceu nela e aínda prosegue.
Aparece Dalí cantando mentres Lennon pinta; a boca de Cecilia, primitiva e fermosa; unha estrela cegadora e ardente anuncia a Canción Galega; o mestre Joaquín Díaz; Vázquez Montalbán escribe; Miguel Hernández; Lluís Llach di que quere cantar en castellano; Cat Stevens aproxímase desde outro universo e o corpo de María del Mar Bonet báñame por cada pregue.
Varias portadas anuncian os capítulos correspondentes da sección Amor e Sexo. Tan certeiras resultan que até se asoma de novo o bloqueo. Unha prosa inextricábel que nunca daba respostas quere arrastrar esta fraxilidade antiga ao vello labirinto pubescente.
